Kulę się gdzieś w wyrwie
świata na rogu ulic i dobrze
mi tak z rzeczywistością
chwilowo w skali jeden do
jednego, lub w cale nie chwilowo,
lub w cale nie dobrze, lecz w sam
raz na ten moment, w którym
blady wiatr dotyka murów.
Zatem nie udawaj, że pytasz
o ogień, albo przyszedłeś
popatrzyć, bo usłyszałeś, że
właśnie gdzieś tam daleko
od ciebie kończy się nuda.
Dostaję agorafobii na pełnych
oślepiającego światła połaciach
twojej mowy.
