Od spodu

Od spodu

Mam już dosyć swojej pierwszoosobowej, z trudem wypowiadalnej przestrzeni.

Chcę otrzeć się o ciepłą nie-jaźń.

Lub najlepiej przytulić się do niej.

Mam już dosyć wiszących nade mną przedmiotów.

Tworzących przewidywalne sekwencje.

Rozpaczliwie i błagalnie wyciągam wzrok ku marzeniom sennym.

Mam już dosyć dotykania uczuć po omacku.

Chcę przyjrzeć się z góry zawirowaniom tęsknot i pożądań,

górom i dolinom i rozłożystym drzewom.

A niech sobie znowu poszumią w ich gałęziach proste historie.

A niech sobie w nich będą dymy z kominów i bezkresne morza.

Nakryte stoły i rozbite szyby.

Kwieciste ogrody i wiatr na przestrzał.

Czasem lepiej przespacerować się na wzgórze

niźli chodzić po ulicach pod mgły pierzyną.

Jestem wyczerpana oglądaniem świata od spodu.

16/17.11.2010