Rozsypywanie

Nie tak znowu powoli,

tylko w trakcie spaceru.

Na samym końcu zostaną

tylko oczy bezdomne,

by mogły patrzeć na rozsypane

ciało.

A przedostatnia będzie ręka

odnosząca klęskę w pochwytywaniu

dekomponowanych części.

Iść i patrzeć, gdy już się nie jest.

Nie z wysokości, tylko tak z boku.

Pardon, można jeszcze mówić.

Usłyszą, nie usłyszą – coś

się zawsze znajdzie do mówienia.

09.11.2012