Opóźnienie

Już nie zdążę. Za małe mam stopy,

a ziemia się wciąż przechyla.

Za karę za ten skroplony w kryształki ból

nocy poukładanych w twoje i twoje twarze,

stoję znów w środku miasta rodzinnego

mojej mamy i asfalt pachnie słońcem.

I przypominam sobie, że nie zdążę do pracy.

A jej łkanie gniecie mnie spod poduszki.

Już nie zdążę pospełniać marzeń

z tamtego notesu, co został na biurku

pod kubkiem pełnym fusów po kawie,

która nie pomogła i zapadłam w rów

tego czasu, który był najbliższą ciału

pachnącą proszkiem warstwą.

Muszę teraz zejść na bok,

minąć po drodze okna

pełne hałasu z telewizorów

i jak już znajdę się na skraju

obszytym tylko lasem - najeść się

paru malin i spokojnym krokiem

pójść dokądkolwiek,

gdyż tam, gdzie powinnam

- nie zdążę.

04/05.11.2012