Jaw

Uważaj, bo łuska po łusce się zdemaskujesz

i wyjdzie ci na twarz to, co najbardziej ukrywasz,

to co wcisnęłaś między zdania pomalowane na czarno.

Za ostrożnie stawiasz stopy, by nie zrzucić listka

figowego z gryzących pokaleczone sumienie

marzeń.

A za tobą stąpa ktoś, kto już dawno dostrzegł,

kiedy dotykasz spojrzeniem podłogi

i wyjął ze śmietnika twe pogięte i podarte

na strzępy rozmowy z sobą.

Jeszcze trochę i staniesz rozebrana

do swych brunatnych wnętrzności

na samym środku pełnej światła sali.

12.11.2012

Rozsypywanie

Nie tak znowu powoli,

tylko w trakcie spaceru.

Na samym końcu zostaną

tylko oczy bezdomne,

by mogły patrzeć na rozsypane

ciało.

A przedostatnia będzie ręka

odnosząca klęskę w pochwytywaniu

dekomponowanych części.

Iść i patrzeć, gdy już się nie jest.

Nie z wysokości, tylko tak z boku.

Pardon, można jeszcze mówić.

Usłyszą, nie usłyszą – coś

się zawsze znajdzie do mówienia.

09.11.2012

Opóźnienie

Już nie zdążę. Za małe mam stopy,

a ziemia się wciąż przechyla.

Za karę za ten skroplony w kryształki ból

nocy poukładanych w twoje i twoje twarze,

stoję znów w środku miasta rodzinnego

mojej mamy i asfalt pachnie słońcem.

I przypominam sobie, że nie zdążę do pracy.

A jej łkanie gniecie mnie spod poduszki.

Już nie zdążę pospełniać marzeń

z tamtego notesu, co został na biurku

pod kubkiem pełnym fusów po kawie,

która nie pomogła i zapadłam w rów

tego czasu, który był najbliższą ciału

pachnącą proszkiem warstwą.

Muszę teraz zejść na bok,

minąć po drodze okna

pełne hałasu z telewizorów

i jak już znajdę się na skraju

obszytym tylko lasem - najeść się

paru malin i spokojnym krokiem

pójść dokądkolwiek,

gdyż tam, gdzie powinnam

- nie zdążę.

04/05.11.2012

Na nic

Może i napisał kilka wartościowych tekstów

o pociągach wydostających się na liliowe pola

i deszczu zalewającym wzniosłości z notesu.

Patrzył na porannych ludzi,

porządkując ich sobie w tramwajowy poemat.

W popielniczce wykreślone słowa

z długich, długich wersów.

Noce ze słowami – sam na sam

rzucanymi w serca lub do rzeki.

Palce kładzione na powłokach sytuacji,

po to, by pod nimi wyczuć wiersze.

A teraz wije się w bólach na łóżku

i nic nie wie oprócz tego,

jak to strasznie być odrzuconym.

25.10.2012

Wyczuwanie

Świata za bardzo da się dotknąć.

Gdyby można było tylko na niego popatrzeć.

Gdyby go tylko można było zapisywać…

I robić z niego papierowe samoloty

wysyłane do tego miejsca,

gdzie są tylko bezkresne, stojące morza,

w których przygląda się sobie

jednolita ciemność…

A klamka drzwi znów jest taka zimna

jak oddech zostawiany na szybie tramwaju.

Pewnie znów ocknę się na pętli

pośród rozdawanych do rąk porannych gazet

i kawy na wynos stygnącej bardzo szybko

w chłodzie poranka,

braku kanapek i papierosów.

Gdy sięgam do torby, łudząc się, że je znajdę,

wyczuwam jedynie palcami swej drżącej dłoni

resztę niedoschniętych łez,

które spłynęły po skroniach

tuz przed zaśnięciem.

23.10.2012